مخاطب این متن صرفاً عزیزانی هستند که تابعیت شهروندی اهواز و دزفول را توأمان دارند.
کسانی که اظهار حضورشان در اهواز است اما اظهار وجودشان در دزفول.
آنان که در کلانشهر اهواز شاغلند اما قلبشان در دزفول می تپد.
فرزندان صفی آباد که برای کار و اشتغال در اهواز زمین گیر شده اند.
فرزندان سیاه منصور ساکن اهواز.
بچه های سردشت و شهیون که مقیم اهواز شده اند.
جوانان سیاه پوشانی، صحرابدری، محله قلعه و شهرک شهید منتظری و بن جعفر ع که آب خوردنشان هم از دزفول بشکه بشکه سوغات هفتگی شان به اهواز است.
همانان که هفته ای دو روز(5 شنبه و جمعه) خود را به خانه پدری می رسانند و از سیر تاپیاز شهر مستفیض اند.
هفته ای دو روز یعنی چیزی قریب به یک سوم ایام سال را در دزفول سپری میکنند اما مالیات شان را به شهرداری اهواز می پردازند.
وقتی در اهوازند تمام افتخار و حس و حالشان متمرکز روی دزفول و اقوام و آشنایان و خاندان پدری و مادری در دزفول و حومه است.
منتظرند تا پنجشنبه شود و خود را باغ های پرتقال شهرکهای منتظری و شمس آباد و بن جعفر برسانند.
خود را به آغوش مادر پیر برسانند و دستبوس پدر باشند.
تن را به زلال دز بسپارند و در ساحلش گامی بزنند.
اینان «دزفولی های اهوازی» هستند که دیسون ایشان را مختصراً دوازی ها می نامد.
دوازی ها رده بندی مختلف دارند.
برخی همین پارسال مقیم اهواز شده اند.
عده ای 20 سال است که آنجا هستند.
و برخی بالای 100 سالست که چتر استقرار خاندانشان در مرکز استان خوزستان پهن است اما هنوز به زبان مادری تکلم میکنند.
هنوز بحتیه و سرشیر دزفول را می بویند.
هنوز روزهای متمادی خود را به ساحل دز می رسانند.
هنوز وقتی می خواهند برای پسرشان همسری اختیار کنند طوری به سراغ دختران اصیل دزفولی فک وفامیل مقیم شهر اجدادی میروند که حرفه ای های لوازم خانگی برای فرار از اجناس چینی به اجناس اصلی ژاپنی پناه می آورند.
هنوز هم در گوش کودکانشان زمزمه ی عقبه ی هزاران ساله ی دزفول را دارند.
دوازی ها(صرفنظر از رده بندی سابقه ی اهوازی نشینی شان) خود را دزفولی می دانند.
همانطور که شوشتری های مقیم اهواز خود را شوشتری و عربهایی که علیرغم حضور در اهواز خود را شادگانی، دارخوینی، عبدالخانی، ویسی و ملاثانی و .. میدانند.
و اَلواری که مقیم اهوازند اما به عقبه ی واصالت خود در مسجد سلیمان، باغ ملک، ایذه و.. افتخار میکنند.
این خاصیت کلانشهرهاست که ساکنینش دوستش دارند اما دلشان با عقبه ی اجدادی است.
بگذریم..
از دوازی ها میگفتم :
جنس انتخابات در کلانشهرها با جنس ماموریت ماهوی منتخبین انتخابات مجلس در شهرهایی مانند دزفول، سوسنگرد، مسجد ، شوشتتر و... تفاوت اساسی دارد که از حوصله این مقال خارج است اما خلاصه اش اینکه شهرهای کوچک به گاه رأی دادن ها به تشریک خردهای جمعی، نیاز بیشتری دارد.
اصولا هرچقدر میزان مشارکت در شهرهای کوچک بالاتر رود کیفیت انتخاب بهتری رخ خواهد داد.
بر این اساس :
سوالاتی از دوازی های محترم مطرح است که انشاالله آنان که خواننده ی این متن هستند به سمع و نظر هم ولایتی های دوگانه سوز دوازی برسانند :
آیا منصفانه است که این همه به امکانات تمدنی، فامیلی، اقتصادی، فرهنگی و تفریحی دزفول دلخوش باشید اما از یک سفر دوساعته در جمعه انتخابات برای شرکت در سرنوشت شهر پدری تان دریغ کنید؟
آیا حیف نیست در روز انتخابات به عنوان تفریح هم که شده سری به دزفول نزنید و رای تان را به صندوق های شهر پدری نیاندازید؟
با شما هستم ای اهوازی هایی که از شهرک منتظری و سنجر و صفی آباد و شمس آباد و ... رحل اقامت در اهوازافکنده اید!
با شما هستم ای اهواز نشین هایی که فرزند کوی و برزن شهر دزفولید و محرّم تان حتما باید در دزفول سپری شود.
نوبتی هم که باشد این بار نوبت رأی دادن در صندوق های رأی دزفول است.
رأی حداکثری شهرستان دزفول نیازمند همت شماست.
ما منتظریم..
