رقص پایِ پاتنیر

شاطر رحمان را از زمان کودکی ام پای تنیر میدیدم که چانه خمیر را از چانه گیر گرفته و با مورچووَه(وردنه) پهن میکرد و روی بالشت میگذارد و با دستی که گاها تا کتف، درون تنیرِ سراسر آتش فرو میرفت ، نان را به دیوار داغ تنیر میچسباند.

حرکات او پاره خطی فرضی(حدود دومتری) را با دست و پا پوشش میداد.
حرکت اول) بادست راست و از سمت راست(نقطه آغاز پاره خط) چانه خمیر را برمیداشت.
حرکت دوم) نقطه وسط پاره خط، پیشخوانی بود به ابعاد نیم متر در نیم متر، که چانه را روی آن میکوبید و با مورچووَه صافش نموده و روی بالش پهن میکرد. این مرحله را با هر دو دست انجام میداد.
حرکت سوم) گرفتن بالشت در دست چپ (یاراست) و چسباندن آن در عمق تنیر.
نکته قابل توجه، حرکت پاهای شاطر بود که بخاطر حفظ سرعت در کار، ناچار به فنر زدن مستمر روی پنجه پاها و بالا پایین کردن شاطر رحمان بود.

فاصله مکان چانه های خمیر با پیشخوان مورچووه (از سمت راست) و فاصله دهانه تنیر با پیشخوان (از سمت چپ) هرکدام کمی بیش از نیم متر بود لذا شاطر رحمان مجالی برای گام زدن از دوطرف نداشت و پاهایش به قول راننده ها همیشه در حالت نیم کلاج بود.
اینها را گفتم که بگویم : بدن شاطر درحین کار، یک ریتم موزون و فنری مداوم داشت که بی شباهت به رقص پای رزمی کاران نبود و تماشای آن برای من (وقتی که منتظر گرفتن نان بودم) جذابیت داشت.
اوج این «جذابیت» آنجا بود که کسی از دوستان و مشتریان آشنا، با او چاق سلامتی میکرد و شاطر در حالیکه برای لحظاتی دست از کار میکشید و با خوشرویی پاسخ سلام و علیک طرف مقابل را میداد در تمام آن لحظات، رقص پا و ریتم بدن را حفظ میکرد، گویی که اگر متوقف شود برای دور گرفتن بدنش، نیاز به زمان مجدد دارد.
در عالم کودکی، هم خنده ام میگرفت و هم متعجب میشدم زیرا این تکنیک را در هیچ شاطر دیگری سراغ نداشتم.
هرچه هست این حرکات شاطر رحمان نشانه تمرکز کامل او در کارش بود.
دلم برای رقص پای تنیر شاطر رحمان تنگ شده.
یادش بخیر..