آخرین آرزوی من

بزرگان معصوم (سلام الله علیهم اجمعین) فرموده اند : چنان برای زندگی (حلال و شرافتمندانه) تلاش کن که انگار پایانی بر آن متصور نیست و چنان به آخرت بیاندیش که انگار همین فردا خواهی مرد.

و چه سخت است حفظ اعتدال بین این دو نگرش .

همه ی ما شاید روزی به این فکر کرده باشیم که : پس از  مرگ ، کجا در آغوش مادر خاک ، فرو خواهیم شد؟

برخی برایشان مهم نیست پاسخ چنین سوالی و برخی چون خود بنده یکی از سوالات مهم شان همین است.

چرا؟

من ، بر این باورم که مرگ! پایان ارتباط روح و جسم نیست ، که بحث در این خصوص نیز فراوان است.

اما اگر قرار باشد روح من برای ترمیم توشه هایش ، پنج شنبه ها بر سر مزار جسمم حضور یابد ، پس مهم است که این جسم خاکی جایی باشد که همه ی وجودم به ذره ذره ی آن ، تعلق دارد.

جایی که جان گرفتم ،

جایی که سخن آغازیدم ،

جایی که مادر دستم بگرفت و پا به پا برد ،

جایی که همیشه ی خدا ، هفتاد درصد وزن بدنم از سینه ی او تامین می شد نه شیر مادر.

آری ،

سینه آبی دز ، که آب گوارایش همچنان در رگ های سرخ من جاریست.

اینجا بهترین جای جهان برای فرو رفتن در سینه ی خاک است ،

جایی که تا قیام قیامت ، نَشتی سینه ی مادر دز ، از لابلای کَمَرها ، جسم عطشان مرا ، قطره قطره سیراب خواهد ساخت.

این مزار های آجری برایم ،

همان لَلویی (گهواره) است ، که قرار است دایه ی دز ، تا ابد به آرامی تکانش دهد و این کاشی های لعاب آبی رنگ ، همان لِسبَک های آبی رنگ چشم زخمی است ، که مادر از قُمات (قنداق) من می آویخت تا چشم حسود بترکد.

این آخرین آرزوی من است که :

لَلوی ابدی من همین شکل و همینجا خواهد بود.

انشالله

التماس دعا