درست یک ماه قبل ، دیسون در پُستی تحت عنوان « بیدار شوید آقایان سیل در راه است » خبر از رسیدن این سیل در سال آینده داده بود .
اما بوی آن میاید که محرم امسال اگر قسمت شود برای پابوسی خاک خانه پدری ، از راه جدید و کوتاه شده خدمت خواهیم رسید.
خطاب به بزرگان قوم تکرار میکنم :
بیدار شوید آقایان سیل در راه است .
باور ندارید؟
دانلود کنید ، همراه با تنفس هوای دزفول ، گوش کنید و منو دعا کنید.
هر کی بتونه ، بذاره توی «ام پی تری پلیر» پاشه بره محضر آقا سبزقبا و اینو همزمان که وارد زیارتگاه دلنشینش میشه بذاره توی گوشش.
خودش یه میکس و مونتاژ کوچولوی صداو تصویر محسوب میشه.
بعدش بیایید اینجا بهم بگین چه حسی داشتین؟
یکی از نوستالژیک ترین عکسایی که از صحن اسماعیل طلایی دیدم
با سپاس از دکتر مخبر عزیز
شما که الان توی دزفولید ، تورو خدا پاشید برید خدمت برادر جَوون و مظلوم حضرت رضا(ع) واسه عرض تبریک تولد برادرش که هشتمین شاهنشاه حقیقی تاریخ بشره.
التماس دعا
نیک مستحضرید که یکی از ثمرات نامبارک مدرنیته ، مصرف گرایی است.
ایضا وقوف دارید که یکی از جلوه های دلنشین در «زندگی سنتی» مدیریت در الگوی مصرف بوده است.
فرهنگ سنتی دزفول ، مملو از معیارهای صحیح الگوی مصرف بود.
از سرانه پایین تولید زباله گرفته تا مصرف نسبتا صحیح وقت و زمان ، زندگی یک دزفولی تا همین سه دهه پیش ، سرشار بود از جلوه های زیبای «کلو وشربوا و لاتسرفوا».
دیسون در ادامه ی چرخش های قلم کم بضاعت خویش ، سَرِ آن دارد تا هر از گاهی ، به نمونه های «اصلاح الگوی مصرف» در گذشته ی نه چندان دور دزفول بپردازد.
و صرفا نیت برآن است تا آن فرهنگ نازنین را ، به کسانی که در آن فضا سیر می کرده اند «یادآوری» و به عزیزانی که سن شان اقتضا نمی کند «اطلاع رسانی» نماید.
روشن است که خوانندگان محترم برای پذیرش یا عدم پذیرش چنین فرهنگی ، حق انتخاب و اظهار نظر دارند.
اما دست کم آن است که ، گپ و گفت و نقد در این خصوص ، حکم بیل زدن در خاک کلام را دارد و کشاورزان نیک می دانند که بیل زدن در خاک ، طراوت و تازگی بیشتر خاک را موجب می شود.
پس بیاییم در فضایی مهربانانه ، ذهن و کلام خود را در عرصه « نقد فرهنگ دزفول عزیزمان » طراوت و تازگی بخشیم.
بسم الله....
موضوعاتی که عموما قالب هایی نظیر اینها دارند :
دزفولی ها زیاد زباله تولید نمی کردند ( کما اینکه مسئله زباله ، یکی از معضلات امروز ایران و جهان است)
دزفولی ها زیاد آب مصرف نمی کردند ( اشاره به بحران آب در جهان امروز)
دزفولی ها از وقت های پِرتِ (pert) خود استفاده های بهینه می کردند.
دزفولی ها زیاد پوشاک مصرف نمی کردند ( علیرغم هوای گرم و استهلاک بالای پوشاک)
دزفولی ها زیاد برق مصرف نمی کردند ( اشاره به بحران انرژی کنونی در جهان)
دزفولی ها با حیوانات مختلف خانگی ، اُنس خاصی داشتند و بخشی از نیازهای روزمره را از آنها تامین می کردند.
دزفولی ها به بهانه های مختلف ، از حال هم خبر گرفته و دور هم جمع می شدند.( صرف وقت برای بهینه سازی بهداشت روح و روان)
دزفولی ها....
بماند برای وقتی دیگر.
تا انشالله یکی به یکی ، در لابلای خاطرات شخصی ، به آنها بپردازم.
شما هم کمک کنید لطفا و وارد گود بحث شوید.
دیسون محفلی است برای بیل زدن در «دشت بزرگ فرهنگ فاخر دزفولی»
بزرگان معصوم (سلام الله علیهم اجمعین) فرموده اند : چنان برای زندگی (حلال و شرافتمندانه) تلاش کن که انگار پایانی بر آن متصور نیست و چنان به آخرت بیاندیش که انگار همین فردا خواهی مرد.
و چه سخت است حفظ اعتدال بین این دو نگرش .
همه ی ما شاید روزی به این فکر کرده باشیم که : پس از مرگ ، کجا در آغوش مادر خاک ، فرو خواهیم شد؟
برخی برایشان مهم نیست پاسخ چنین سوالی و برخی چون خود بنده یکی از سوالات مهم شان همین است.
چرا؟
من ، بر این باورم که مرگ! پایان ارتباط روح و جسم نیست ، که بحث در این خصوص نیز فراوان است.
اما اگر قرار باشد روح من برای ترمیم توشه هایش ، پنج شنبه ها بر سر مزار جسمم حضور یابد ، پس مهم است که این جسم خاکی جایی باشد که همه ی وجودم به ذره ذره ی آن ، تعلق دارد.
جایی که جان گرفتم ،
جایی که سخن آغازیدم ،
جایی که مادر دستم بگرفت و پا به پا برد ،
جایی که همیشه ی خدا ، هفتاد درصد وزن بدنم از سینه ی او تامین می شد نه شیر مادر.
آری ،
سینه آبی دز ، که آب گوارایش همچنان در رگ های سرخ من جاریست.
اینجا بهترین جای جهان برای فرو رفتن در سینه ی خاک است ،
جایی که تا قیام قیامت ، نَشتی سینه ی مادر دز ، از لابلای کَمَرها ، جسم عطشان مرا ، قطره قطره سیراب خواهد ساخت.
این مزار های آجری برایم ،
همان لَلویی (گهواره) است ، که قرار است دایه ی دز ، تا ابد به آرامی تکانش دهد و این کاشی های لعاب آبی رنگ ، همان لِسبَک های آبی رنگ چشم زخمی است ، که مادر از قُمات (قنداق) من می آویخت تا چشم حسود بترکد.
این آخرین آرزوی من است که :
لَلوی ابدی من همین شکل و همینجا خواهد بود.
انشالله
التماس دعا
من خیلی اهل قصه سرایی نیستم و ازونجایی که روحیه ام ، روحیه استنادی هست ( به همین خاطر هم هنوز سراغ ساخت فیلمای داستانی نرفتم ) ترجیح میدم «خاطره» بنویسم تا قصه .
هرچند که عاشق خوندن قصه های شنیدنی و زیبا هستم.
از طرفی دعوت خواهر خوبم «صالحه خانم» رو لبیک گفتم ، جسارت کردم و خاطره یی ناقابل رو نوشتم تا به سهم خودم در مسابقه ی دلنشین ایشون شرکت کرده باشم.
مرحمت کنن دوستان و سری بزنن و پس از خوندن خاطره ی حقیر ،سمت چپ صفحه یه نمره یی بدین لطفا.
اجرتون با سلطان خُراسون.
خاطره یی بنام : کادر عشق
و این برای وقتایی بود که خر نمی خواست حرکت کنه و خرسوار اونو وادار به حرکت میکرد .
حمل و نقل بار در بازار روزمره ی دزفول و جابجایی مصالح ، از دیر باز یکی از شغلهای پر رونق بوده و هست.
اما، عمدتا به شکلهای زیر بود :یادمه یه «خرداری» بود که خدا رحمتش کنه ، بنام «مش رحمانِ فیروز».
پدرم برای تمام خریدهای سنگینی که داشتیم و یا حمل مصالح تعمیرات منزل خبرش میکرد ، قدی کوتاه داشت ، چشمای ریز و هیکلی لاغر اندام ، موهای پر پشت و صاف ، ولی عین برف سفید بود موهاش.
یه جورایی تیپش منو یاد رضا بیک ایمانوردی مینداخت.- آره
( مرحوم «مشهدی اَلا عبدی» ، یکی از پیرمردای نسبتا متمول فامیل بود که حاج رحیم عبدی یکی از پسراشه و الان یه رستوران داره نرسیده به استادیوم مجدیان. خونه ی مرحوم عبدی از معدود خونه هایی هستش که بچه های باغیرتش به کسی نفروختنش و نگه اش داشتن و سالی چند بار ، همه ی بچه های مرحوم مشهدی اَلا ، توی این خونه دور هم جمع میشن و یاد قدیم رو زنده میکنن ، خونه ی بزرگ و قدیمی و قشنگیه در محله ی کتکتان)
- یادته یه خری داشت که خیلی باهوش بود؟- آره
( مش الای خدابیامرز ، نابینا بود بنده ی خدا ، ولی به جرات میگم که از خیلی آدمای چشمدار اونزمون در زندگیش موفق تر بود ، یه خری هم داشت که عین پرشیای الان واسش کار میکرد و کلاس داشت ، این آدم می نشست روی خره و فقط یه کلمه بهش میگفت : «رو خونه خاله ریبخیر» (برو خونه ی خاله روبخیر) و خره راه میفتاد و کوچه به کوچه و مسیر به مسیر ، مشهدی الا رو می یووُردش خونه ی مادربزرگ بنده. خلاصه عین گوشی های نوکیا یا بهتر بگک عین دستگاه جی پی اس ، این خره آدرس ، اسم و مسیر خونه ی تمام فامیل ، توی حافظه اش بود و کافی بود مش اَلا ی نابینا ، بهش بگه برو خونه ی فلانی و یا برو بازار جلوی مغاز ی کی؟)
- یادت نیست که بابا میگفت : خر «مش اَلا» وقتی از دست صاحب نابیناش ناراحته ، در حال حرکت ، هِی خودشو به دیوار کوچه میچسبونه تا پای «مش اَلا» رو به دیوار بکوبونه؟ و اینجوری انتقام بگیره؟- حالا این ضرب المثل که معلوم نیست چندصدسال و یا بیشتر قدمت داره ، مسماش اینه که بخاطر هوش زیاد خرای دزفول ، آدمای یول ( آی کیو پایین) نمیتونن بین خر دزفول و اسب عربی فرق بذارن.
و خلاصه تلفن ادامه پیدا کرد و خود منم ، یادم اومد صحنه های هوشمندی خرای شهرمون.10- شما الان میخواین بنزین بزنین توی پمپ بنزین ، یاباید یه دستخوش بدین به مامور که براتون بنزین بزنه و یا خودتون پیاده بشین و زحمتش رو بکشین ، ولی یادمه خردارهای دزفولی کنار رودخونه ، آروم سوت میزدن تا خراشون با نوای زیبای سوت صاحب ، آب دز رو بنوشن.
11- بحث عدم وجود ترافیک رو هم اضافه کنین بهش.
12- بسه دیگه چقدر بگم؟ بقیه شو شما بگین.
4- اگه نمیدونین بدونین ، اسب عربی..اسب عربی که میگن....نسلش از جنوب غربی ایرانه در حقیقت و بنام «عربی» تموم شده توی دنیا. و جنوب غربی ایران هم یعنی همون خوزستان. قبول کنید که ما در داشته هامون خیل کم کاری کردیم و میکنیم.
5- ما دزفولیا ، حتی قدر خرامون رو هم نمیدونیم.
از خیابون شریعتی وارد کوچه شهربانی میشدی ، بیست قدم که داخل کوچه میرفتی ، دست چپ یه بن بست بود که عین پوتین سربازی تهش به سمت راست خم میشد.
حیاط بزرگی داشت.
فضای خاص و خوبی هم داشت واسم. دومین کودکستانی بود که تجربه میکردم ( به دلیلی که خواهم گفت ، من دوسال پیاپی به دوکودکستان رفتم).
خلاصه ،
بابای و ننه ی خوب و مهربونی داشت این کودکستان بیاد موندنی.
مدیر ، معاون و مربی های جورواجور و بی حجاب و کم حجابی هم بالای سرمون بودند. وقتی زنگ بازی میشد و اتاق اسباب بازیا رو باز میکردن ، منو پسرای دیگه سر گرفتن فُرقون و بیلچه و جابجا کردن ماسه های حیاط کودکستان رقابت میکردیم ، منو یکی از بچه ها که باباش پزشک بود دائم در صدد بودیم واسه جلب توجه یکی از دخترای همکلاسی ، روی همدیگه رو کم کنیم ، عین فیلم هندی ( فقط آوازمون خوب نبود) ، یادش بخیر ، اسم و فامیل و قیافه ی هیچکدوم ازون بچه ها یادم نمیاد.
راستش این کودکستان ، بهترین بود در دزفول و به همین دلیل خانم مدیرش ، همسر فرماندار وقت دزفول بود.
خیلی شیک و پیک بود و لباسای گرون قیمت می پوشید ، آرایش فول ، ولی علیرغم بی حجابی ، لَوَند نبود خداییش.
یه متانت عجیبی داشت .
خانم معاونش هم که انگار مادر فولاد زره بود ( قیافه اخموش هیچوقت یادم نمیره و خیلی هم بد اخلاق).
خانم مدیر اخلاق خوبی داشت و کمتر هم سراغ بچه ها می یومد و کاری بکارمون نداشت.
یه روز یادم نیست که بابت چه کاری و چه تعمیراتی برای هزینه های کودکستان ، سر صف اعلام کرد ( صف داشتیم توی کودکستان اون موقع ها) که باید فلان مبلغ رو بیارید.
حالا یادم نیست مثلا 50 تومن .
البته پنجاه تومن ، اون موقع پول حدود 15 کیلو گوشت گرم گوسفندی بود ، که چیزی حدود 200 هزار تومن الان میشه.
ها..یادم رفت بگم :
این خانم غیر از همسر فرماندار بودنش ، یه مصیبت دیگه هم پشتش بود : اسدالله علم ( وزیر دربار پهلوی و یار غار شاه مملکت ) داییش بود. یعنی این خانم خواهر زاده ی اسدالله علم هم بود.
رفتم محل کسب پدرم که 500 متری کودکستان من بود.
سرش گرم کار و با مشتریاش حسابی مشغول.
- بابا؟
-....
بابا..
- بله بابا ( با تُنالیته ی دزفولی )
- خانم مدیر گفته 50 تومن بیارید واسه کودکستان.
- اُرَح بووَش ( ارواح باباش)
- پس من چیکار کنم ؟
- برو بگو بووَم نَمیده همچه پولی .( دزفولی + عجمی)
نا امید رفتم و خانم مدیر گفت که تا پول رو نیوردی برنگردی.
برگشتم پیش پدر ،
- بابا؟
-..
- بابا؟
- هان!
- خانم مدیر گفته تا پول نیوردی نیا کودکستان.
میدونید پدرم چی جواب داد ؟؟
در حالیکه میدونست اون خانم ، همسر چه کسی هست و ضمنا داییش کیه ؟
نمیگم تا شما حدس بزنین.
همینقدر بگم : وقتی حرف پدرمو بردم عینا تحویل خانم مدیر دادم : درجا شَتَرَق...خوابوند توی گوشم.
>>>>
اونوَختا ، وقتی کسی یه توقع بیجا از کسی دیگه یی داشت و یا یه پولی رو بی مورد و مفت طلب میکرد ، این جمله رو تحویلش میدادن :
مَر بوسِ دُویی مَه ؟ ( مگه بهم ماچ دادی که همچین توقعی داری؟)
و این لفط بین آقایون خطاب به آقایون رواج داشت و دقیقا منظور بوسه از لُپِ آدما بود نه چیزه دیگه.( اشتباه نگیرید).حالا تبادل بوسیدن گونه ، بین آقایون چرا اینهمه قیمت داشت بماند.
پدر بنده آدمی فوق العاده مذهبی بود و هست و به هیچوجه در قاموسش نبود و نیست که خدای ناکرده با خانمای نامحرم دعوا کنه و یا حرف زشتی بزنه. هرچند کمی عصبی مزاج تشریف دارن ایشون.
اونروز بنده خدا گرم کار و کاسبی بود و من هم شده بودم سریش بیخ ریشش برای « پول زور».
این بود که یه لحظه بین صحبت با مشتریاش ، برگشت و به من گفت : رو گووِش بابامه گووَه مَر بوسه دُویی مه؟
( برو بهش بگو بابام میگه مگه بهم ماچ دادی که باید همچین پولی بهت بدم؟)
و دوباره سرگرم مشتریاش شد.
من نادون هم ، اَد رفتم کودکستان و با همون صداقت کودکانه جمله رو گذاشتم کف دست همسر فرماندار.
خوابوند توی گوشم و معاونش هم خط کش بلند و چوبی رو برداشت...
بیرونم کردن و گفتن تا بابات نیومده نیای.
با گریه برگشتم پیش بابا.
مغازه رو بست و دستم رو گرفت و مثل باد و برق رفتیم کودکستان.
انگار نه انگار که طرف شوهرش و داییش کی هستن؟
ناگفته نمونه که من به بابام نگفته بودم که چه جمله یی رو منتقل کردم که اینجوری صورتم سرخ شده.
اونجا بابام با همون شجاعت معروف دزفولیش که بچه های گردان بلال دزفول زدن به سینه اروندرود و فاو رو گرفتن ، توپید به خانم مدیر و .... وسط دعوا تا فهمید که چه جمله یی از دهنش درومده و توسط بچه ی دانشمندش به خانم مدیر بیچاره تحویل داده شده....مونده بود چه جوری جم کنه قضیه رو.
>>>
داستان من تموم شد ولی یاد و خاطره ی اون ننه و بابای کودکستان هیچ وقت یادم نمیره ، چون خیلی مهربون بودن و هردوشون 7 سال بعد ، تو موشکباران جنگ شهید شدن. خیلی غصه خوردم وقتی خبر شهادتشون رو شنیدم. خدا رحمتشون کنه.
ببخشید طولانی شد.
این عکس رو آقای بادلان زاده برام ارسال کرده . ازش خیلی خیلی ممنونم. این همون کودکستان و همون بچه ها هستن. این آقا هم ظاهرا از مسئولین اداره ی فرهنگه که اومده سرکشی. اونم در اتاق خانم مدیره که گفتم براتون. زنده باشی آقای بهروز .... ممنونتم
خدارو شکر من چاقوکش نبوده و نیستم ، ولی مثل همه ، ما هم یه چیزایی شنیدیم از اینور و اونور.
میگن چاقوکشای حرفه یی زمان قدیم ، وقتی میخواستن کسی رو برای همیشه خونه نشین و از دور رقابت خارج کنن ، سعی میکردن یه نیش کوچولوی چاقو به شیکم طرف بزنن تا واسه کل عمرش زمین گیر بشه.
و خداییش حرف درستیه .
تو فیلما ندیدین؟ طرف تیر میخوره به بازوش طوریش نمیشه ، میخوره به پاش ، لنگان لنگان ادامه میده ، ( البته بحثی روی مغز و سر ، که فوت رو منجر میشه ندارم) میخوره به شیکمش فوری میفته زمین .
حالا کاری به فیلمای هندی ندارم که «دوماد» تا تیر میخوره تو شیکمش ، تازه اول دعواس .
بیست نفر رو لوله میکنه ، آخرشم میره جشن عروسی و با کت پر از خون ، کلی رقص و آواز تحویلمون میده.
ربط چاقو و شیکم و این حرفا رو میگم براتون ..داشته باشین فعلا.
اوائل دهه شصت در بحبوحه جنگ ، ما کِنار خونه ی بزرگ پدری ، یه خونه ی کوچولوی قدیمی داشتیم که مازاد بر نیاز بود واجاره اش میدادیم.
یادمه اون موقع ها یه مش غلومحسین از مال ( عشایر کوچ نشین ) اومده بود شهر و مستاجر خونه ی ما شده بود.
خیلی آدم درستکار و نیکی بود بنده خدا.
خودش حدود 45 سال سن.
خانمش « نازی خانم» حدود 36 سال ( حدودا )
دوتا پسر قدو نیم قد هم داشتن.
چن وقتی از سکونتشون تو خونه ی کذایی نگذشته بود که نازی خانم بارش سنگین شد و به سلامتی همه ی خوانندگان دیسون ، بچه ی سوم مش غلومحسین رو بارداری کرد.
یه روز از مدرسه اومدم خونه ( همون مدرسه ی ارشاد) و دیدم که سر ظهره و مش غلومحسین و دو پسرش نشستن دم در خونه و در خونه هم بسته اس.
فکر کردم نازی خانم نیست و احتمالا کلید نداره مش غلومحسین.
- اَچه نِسی اینچون مش غلومحسین؟( چرا اینجا نشستی مش غلامحسین؟)
- نوزی دارَه بار وَنَه ( بادست به داخل منزل اشاره کرد)....بَندیرسوم ( نازی داره فارغ میشه ..منتظرشم)
کمی خجالت کشیدم ازاینکه حرف زایمان شد.
رفتم خونه و به مادرم گفتم :
- مامان ، نازی خانم داره زایمان میکنه توی خونه ، نمیری کمکشون کنی؟( منظورم کمک به تیم زایمان و ماما بود)
ناگفته نمونه ، مادرم یکی از اولین مادرای دزفوله که به بچه هاش اجازه تکلم دزفولی رو نمیداد و اگر نبود وجود پدر و رفقای کوچه و بازار...معلوم نبود الان سرنوشت گویش دزفولی من به کجا میکشید.
گاهی (شوخی ) به مادرم میگم : شما پیشقراول تهاجم فرهنگی دشمن هستی توی دزفول ، برای اینکه بعداز 41 سال تونستی کلی از مامانای این شهر رو به ویروس «مبارزه با گویش سترگ دزفول» آلوده کنی.
خلاصه..
مادرم رفت و مات و مبهوت برگشت.
- چی شد؟
- ....
- مامان چی شد؟ زایید؟
- داره میزاد.
- مامای محلی آوردن یا از بیمارستان اومدن؟
خندید و گفت : بهش میگم مش غلومحسین درو وا کن برم تو خونه کمکشون.
میگه : کمک کی؟
میگم : کمک دادا ( ماما )
میگه : کسی پیش نازی نیست. خودش داره کاراشو میکنه.
مادرم خشکش زده بود.
- یعنی چی؟
مش غلومحسین میخنده و میگه : ایما خومون کار خومونه ایکونیم ( یعنی خانمای عشایر خودشون کار زایمانشون رو انجام میدن )
مخلص کلوم اینکه :
نازی خانم وقتی دردش میگیره ، خودش میفهمه که «وقتشه»
رختخواب مخصوص رو میندازه.
پارچه و لباس و تشت آب گرم و ..... رو آماده میکنه و شوهر و بچه ها رو از فضای خونه بیرون میکنه و خودش تنهای تنها میمونه.
میخوابه توی رختخواب ( عین تخت بیمارستان ) و بچه رو به دنیامیاره ، خودش بچه رو میگیره و نافش رو میبره و تمیزش میکنه و توی پارچه می پیچه. بعدش هم نظافت های نهایی .
آخرشم در بستر سلامت دراز میکشه ، بچه کنارش آماده ، سپس صدا میزنه همسر و فرزندان رو تا بیان توی خونه و نوزاد رو ببینن.
به همین سادگی!
نازی خانم و مش غلومحسین ، پنج سال مستاجر ما بودن توی اون خونه و سه بار این داستان راستان تکرار شد و یادم نیست که بعدش با پنج تا بچه کجا رفتن؟
راستش ما دیگه آشنا بودیم با قضیه ، هر دو سال یکبار ناظر بودیم که مش غلومحسین و بچه ها ش بیرون از خونه ردیف نشستن و منتظرن و ما هم میدونستیم که داستان چیه و پیشاپیش بهش تبریک میگفتیم.
نکته : هیچکس هیچ صدایی از نازی خانم در موقع زایمان نمی شنید. و در سکوت کامل این اتفاق می افتاد.
بازم میپرسین ربط اون چاقو کشی و شیکم و .. به این مدل زایمان چیه ؟
قبول دارم یه خورده طولانی شد.
خانمای امروزی ، به دلیل ترس از زایمان طبیعی ، گرایش زیادی به سزارین پیدا کردن و به خیال خودشون میخوان مشکل رو فوری حل کنن و از شر درد و خطراتش راحت شن.
خدمت علیاهای مخدره عرض کنم که :
کمی مطالعه کنید تا متوجه بشین که طبیعیت ، همیشه کوتاه ترین راه رو در سیر زندگی انسان و حیوان و گیاه طی میکنه.
علم پزشکی در کشورهای توسعه یافته ی اروپایی و امریکایی ، نه تنها سزارین رو به زایمان طبیعی ترجیح نمیده ( مگر در مواقع ضروری ) بلکه زایمان در منزل رو ( زیر نظرپزشک ) خیلی بهتر از فضای بیمارستان محسوب میکنه.
من نمیدونم دکتر علیرضا مخبر تخصصش چیه ؟ ولی بد نیست ایشون هم در کامنتی کوچولو اظهار نظری بفرمایند.
آهای دختران گرامی دزفول که روزی روزگاری قراره به مامانای این شهر اضافه بشین.
تورو خدا نذارین چاقو به بدنتون بزنن.
هیچی جای سلامت شما رو نمیگیره و بدونید که سزارین برای یک عمر آسیب پذیرتون میکنه.
اجازه بدین تا حد ممکن ، طبیعت سیر خدادادی خودشو طی کنه.
یادمه یه عمه ی پیر داشتم که به مادران میانسال فامیل میگفت : دُختروم یکی دگَه بیار بِبوویی پولاد.
( دخترم یه بچه دیگه بیار ، مثل فولاد محکم میشی )
میگفتی چرا؟
میگفت : دا ، کل دردا کونَه ، پی باد بکنن دَر ( مادرجون ، تمام دردها و امراض کهنه ، با درد زایمان از بدنت خارج میشن )
شما خواهران و مادران همشهری : هیچ از خودتون پرسیدین چرا خانومای قدیمی علیرغم 10 تا 15 زایمان طبیعی ، اینقدر عمر طولانی داشتن؟
نتیجه گیری بحث :
خیل عظیم سزارین های کنونی به یکی از این چهاردلیل اتفاق میفتن :
1- موقعیت های فورس و از سر ناچاری ( مثلا فیزیک مادرزادی لگن زائو )
2- سودجویی اقتصادی برخی پزشکان محترم ( تکرار میکنم برخی )
3- ترس بیخودی زائو ، ناشی از اطلاعات غلط و خرافاتی مانند باهوش تر بودن کودکان سزارینی.
4- مهمترین و شایع ترین دلیل « کم تحرکی در دوران بارداری »
بنظر من ، مورد 4 مهمترین دلیلشه.
به فانتزی زیر توجه کنید :
سکانس اول
زن بادار : محسن؟؟
همسر : بله عزیزوم
زن باردار : وری بروم در لِری دام ( پاشو منو ببر بیرون یه دوری بده )
همسر : می تیَم.(چشم)
( شماره گیری موبایل)
- الو تاکسی سرویس شهباز ؟
-...
- آقا یه سرویس مخوم سی پارک دولت ( فرض میکنیم پژو 206 ندارند و از طبقه کارگر جامعه هستند)
سکانش دوم :
- آغا محسن ، بین چه هواییه ...هَی!
- سیت خوبه ایی هوا ( واست خوبه این هوا )
- سی بچه هم خوبه.
- چه بخوری؟( چی میخوری؟)
- هر چی اُوسی..( هر چی بگیری ..مهم نیست)
- پیتزا ، نوشابه ..خوبه؟
- آ..اُسون..مخلوط اُسون. ( آره بگیر...پیتزاش مخلوط باشه)
>>>>>>>
حقیقت اینه که خانمای باردار باید تا میتونن پیاده روی و کار منزل انجام بدن و از خوراک های چاق کننده بپرهیزن.نه اینکه یا توی خونه بشینن پای ماهواره و یا همسر محترم ، با وسیله نقلیه جابجاشون کنه.
به همون نسبت که کم تحرک باشن و پر خورری کنن ، مسلما زایمانشون سخت تر بوده و نیازمند تیغه چاقوی جراح خواهند شد.
وای خدا ...چقدر حرف زدم.
ببخشید تورو خدا....من نه پزشکم نه تا حالا اصولا زایمان رو تجربه کردم. ولی دوست داشتم نظرمو بگم تا شاید خانما هم اهل مطالعه بشن تو این زمینه و هم با پزشکای امین و بامعلومات مشورت کنن.
مهران موزون - والعاقبه لمتقین
این غذای سنتی و بسیار خوشمزه را به خانمای محترم « صالحه » و « پوپک » تقدیم میکنم ، که تقاضای توضیحات بیشتر کردند.( هرچند ، آبگوشت سفارش نداده بودند)
مقدمه : اُوگوشت ( آبگوشت) سنتی ترین و کلاسیک ترین غذای ایران زمین است که در سرتاسر این مرز و بوم به روشهای مختلف پخته و صَرف میشه.
آبگوشت ، دیزی ، بُزباش و...اسامی مختلف این غذای اسطوره یی است.
دزفولیان ، از عهد قدیم «اُوگوشتَش» گویند.
سعی برآنست تا تهیه «اوگوشت تَنیری» با همان فضای سنتی سی سال قبل شهرمان توضیح داده شود تا در کنار آموزش پخت اُوگوشت ، فضای فرهنگی و خودمانی آن سالها نیز ترسیم شود.
قبول دارم که هر محله یی در دزفول ، سبک و سیاق خودش را در تهیه و صَرف این غذای معطر داشته است ، لذا سبک محله ی خودمان را که بلدم عرض میکنم :
مواد لازم برای تهیه اُوگوشت هشت نفره :( جمعیت خانوار زیاد بود اون وَختا)
هشت پیمانه نخود گرد ، منظور از پیمانه ، مُشت پر از نخود دست دایَه( مامان یا مامان بزرگ) است.
دوسر پیاز متوسط
گوشت گوسفند یا گوساله 800 گرم ( ترجیحا گوشت گردن گوسفند با استخوان ، یا گوشت سَردِندَه )
دنبه گوسفند : 100 گرم
سیب زمینی یا گوجه در صورت تمایل ( خونواده ی ما حال نمیکردن )
نمک : به اندازه لازم
ادویه معمولی : یک قاشق چایخوری
فلفل سیاه : نصف قاشق چایخوری
زردچوبه : یک قاشق چایخوری
هشت عدد خیار چمبر بزرگ
هفت عدد صلوات بر محمد و آل محمد ( هنگام بارکردن اوگوشت)
امکانات لازم برای اوگوشت :
یک عدد دیگ جیل ( سرامیکی سنتی ) از بازار کونَه (کهنه) « حجمش دوتا سه لیتر باشد »
یک حلقه تنور گلی داغ ، متعلق به خانه همسایه ( ترجیحا تنیر خونه ی مارحَسَن)
دو قلاده گربه ی گرسنه
تنبون خط خطی به تعداد پدر و پسران خانواده
یک عدد کاسه ی جیل یک نفره برای پدر
یک عدد قَدَح جیل بزرگ برای هفت نفر ( مادر و فرزندان)
طرز تهیه :
نخود ها را از شب قبل پاک کرده و در آب خیس می دهید تا فردا صبح.
صبح فردا ، پس از صرف بَحتیَه سرشیر و نون داغ و چای غوری ، به بازار خراطون رفته و از «سرمیدان بزرگ » از قصابی «مش کریم دباغ» گوشت و دنبه را تهیه کرده و به خانه برمیگردید ، حالا دیگر دود تنور مارحسن بلند شده و تا لحظاتی دیگر شروع به کوبیدن چانه های خمیر در دستانش میکند : تَپِ تَق....تَپِ تَق.
دیگ جیل را بشویید .
آب نخودها را بریزید و یک آب دیگر آنها را بشویید.
نخودها را در دیگ بریزید.
گوشت را شستشو دهید و آن را هشت قَل(تکه) کنید و در دیگ بریزید.
دو سر پیاز را پاک کنید ، شستشو دهید و سالم در دیگ بیاندازید.
دنبه را شسته و یکجا در دیگ بیاندازید.
نمک و ادویه و ....را اضافه کنید.
اونقد آب تو دیگ بریزید تا محتویات رو بپوشونه ( نه بیشتر)
ساعت حدود 9 صبحه ، سیم فلزی دیگ را ( دسته ی دیگ) را گرفته و راهی خونه ی مارحسن میشین.
- مارحَسَن
- دا پوپک دخترم..صدقه سرت بام ..بیو «تنیرسون». ( تنیرسون = محلی که تنور گلی در آن مستقر است)
سلام میکنین و دیگ رو به مارحسن که در حال کنترل نون های درون تنوره میدین ، اونم دیگ اوگوشت شما رو کنار دوازده دیگ دیگه که متعلق به اهالی محل هست میگذاره.....کجا؟ روی تاقچه ی بالای تنور.
صبر میکنید تا چند تا نون به شما بده ( رایگان یا پولی) و راهی خونه میشین.
مار حسن پس از اتمام پخت نون ها ، نزدیک به 13 دیگ اوگوشت اهل محل رو کنار دیگ شام خودشون قرار میده.
در حقیقت دیگ ها ، نصفه تا کمر ، درون آتشهای زیر خاکستر تنور فرو میرن و مارحسن کتری «رویی» خود شو پر آب کرده و کنار دیگ ها قرار داده و از حالا که ساعت حدود 11 قبل از ظهر هست تا یک ساعت پس از غروب آفتاب ، آب تبخیر شده ی تمام 14 دیگ رو مرتبا جبران کرده و اجازه سوختن و یا سرریز کردن به هیچ دیگی رو نمیده.
مارحسن ، در کنار کارهای روزمره اش ، هر نیم ساعت به نیم ساعت ، به تمام دیگها سرکشی میکنه.
پوپک خانم یک ساعت از غروب آفتاب گذشته به در خونه ی مارحسن رفته و حلقه به درب چوبی میکوبه .
صدای زُمُخت و مردونه ی حسن به گوش میرسه :
- دا.....دااا
- بله دا
- دختر همسا اومَسَه سی دیگ ( دختر همسایه اومده واسه دیگ)
مارحسن دیگ پوپک اینارو میاره دم در و در حالیکه دیگ رو به سمت پوپک خانم دراز میکنه میگه :
- هان دا...( یعنی بیا مادر دیگتون رو بگیر و ببر)
- دسِت دردنکنه مارحسن.
- نوش جون روله...سلام ور مارت رسون.
در همین لحظه ، صالحه هم از راه میرسه که دیگ شامشون رو تحویل بگیره از مارحسن ، خوش و بشی با پوپک میکنه و از هم جدا میشن.
به خونه برمیگردید وسکانس آخر اوگوشت شروع میشه :
وسط حیاط قالی انداختین.
دو عدد سینی مسی بزرگ و متوسط ، ازونایی که دورشون کنگره داره آماده اس و همه منتظرن که دیگ برسه.
سینی متوسط متعلق به بووَ.( برای حفظ جایگاه و احترامش )
سینی بزرگ متعلق به باقی خانواده.
پدر درکاسه خودش تلیت میکنه ( حدودا یک نون خونی)
مادر در قدح بزرگی که برای همه اس تلیت میکنه ( حدودا شش نون خونی برای هفت نفر)
دنبه رو با پشت کمچَه ( کفگیر مسی مخصوص کشیدن آبگوشت و خورشت...) له میکنه و توی اوگوشت میریزه تا همه اش چرب و چیلی و بامشادی بشه.
دوگوشه ی دیگ رو میگیره و آروم آب روی تلیت های هر دو کاسه میریزه.
بعد نخودها رو تقسیم میکنه.( روی هر دوکاسه میریزه)
گوشت ها رَم تقسیم میکنه.
پیازها رو که حسابی پخته و معطر شدن با قاشق میندازه روی تلیت ها.
همه دور سینی بزرگ حلقه زدن و بووَ نیز روی سینی خودش چمبره زده.
بسم الله....
هر کسی خیار خودش جلوشه و داره گاز میزنه. دراین سفره ی تابستانی ، قاشق معنایی نداره.
هفت دست ( مادر و بچه ها) میره توی یه کاسه. هیشکی ام مشکلی با این قضیه نداره.
تازه وقتی لقمه ی تلیتشون رو پراز نخود میکنن و میخورن ، بعدش انگشتاشونو با صدای خاصی توی دهن میذارن و ملچ و مولوچ میلیسن.
آهان داشت یادم میرفت ، گربه ها...
نصف حالِ «اُوگوشت تنیری» به اینه که در حال خوردن ، دوتا گربه ی گرسنه و سمج ، سه متری شما ایستاده باشن ( یکی از شوادون اومده ، یکی از ریبون ) و دائما التماس کنن :
مَوو....مَوو
و شما هم استخونای گوشتای معطر اوگوشت رو جلوی اونا میندازین تا گربه هام به نوایی برسن.
یادتون باشه ، دکوپاژ صحنه ، وقتی کامله که حتما ، تنبون داداشا و پدر ، پارچه ی تترون و یا چیت ، اونم با طرح راه راه باشه.
مادر ، لازمه هردو دستش ، پر از النگوی عیار 22 و طرح جوگندمی قدیم و ساخت حاج امیر زرگر و یا حاج اسماعیل نیلساز باشه.این النگوها ، یه حس امنیت اقتصادی خاصی به خانواده القا میکنه.
شام تمام شده و یکی از پسرا سینی ها رو میبره «پا لولَه». به محض اینکه از سینی ها دور میشه ، بابا گیوه شو پرت میکنه سمت سینی ها و صدای مهیبی از اونا پا میشه؟
- چه بید؟؟ جگرُم بُرس ( چی بود ؟ ترسیدم)
- گربَه بید..زَمش.( گربه بود ..زدمش)
دزفولی های قدیمی ، شبها چای نمیخوردند.
بعد از شام ، یه خورده شب نشینی ، حداکثر یکساعت.
حدود 9 الی 10 شب ( حداکثر) صعود به پشت بام برای خواب.
رختخواب ها که بعد از غروب توسط بچه ها انداخته شده و الان خنک شدن.
قبل از خواب ، با خونواده ی همسایه ( که اونام اومدن پشت بام بخوابن) سلامی و علیکی و لالا...
گور بابای «ماهواره و بیخوابی و ....خروپف فردا تا لنگ ظهر»
ما زود میخوابیدیم...زود بیدار میشدیم....روزمان روز بود و شبمان شب ..بخدا.
خداروشکر میکنم که هنوز توی خونه خودم تونستم جلوی ورود ماهواره رو بگیرم.
کجا به کجا؟؟؟ از اوگوشت رفتم هات بِرد.
نکته ی بسیار اساسی و مهم : دزفولی جماعت ، از 365 شب سال ، لااقل 300 شبش این غذا رو میخورد بدون اینکه دلش زده بشه و هی بهونه ی فَست فود و غذاهای دیگه روبگیره.
ملاحظات : سعی کردم فرهنگ ساده و صمیمی اون موقع ها رو ترسیم کنم ، برداشت نشه که دقیقا فضای خونه ی پدری خودم بوده.
ما هشت نفر نبودیم. توی یه کاسه غذا نمی خوردیم. و...
ولی بودن خونواده هایی که اینجوری هم بودند.
بهر جهت ...نوش جان.
مهران موزون - عاقبت از ان ماست
