لالایی مادر

من اسمش را میگذارم موسیقی های کربلایی.

موسیقی مانند موسیقی فیلم روز واقعه را میگویم.

از سویی ، شاید تنها سازی که نواختن و تجسم عاشورا با آن ، کار نسبتا ساده ای است حنجره باشد.

اگر برای خواندن روضه حسین(ع) کافی است تا دلت کربلایی باشد و هرگاه که بخواهی میتوانی روحت را سوئیچ کنی به گودال قتلگاه و شریعه فرات سال 61 ، درعوض نواختن سمفونی این ابر حماسه با آلات موسیقی و چیدن نُت هایی که بتواند تجسم پرسپکتیو واقعه را برای شنونده آسان سازد ، کار هر کسی نیست.

براستی کار هر آهنگسازی نیست.

الغرض ،

پس از روز واقعه ، هیچ موسیقی کربلایی نتوانسته بود در آن سطح برایم ، کربلا را تداعی کند.

تا اکنون ،

که امیر توسلی تیتراژ پایانی مختارنامه را آفرید.

شاید توسلی نیز برای خلق این اثر جاوادنه از روز واقعه ی انتظامی الهام گرفته باشد (آنجا که زنان ، دسته جمعی شیون میکنند) اما آنچه که چند روز گذشته حالی ویژه به من بخشیده است.

میکس ذهنی تصاویر دهشتناک گودال قتلگاه کربلای سال 61 هجری با این لالایی جگرسوز است.

گفته اند : زمانی که آن ملعون تیغ بر گلوی پسر فاطمه (س)مینهاد ، ناگهان صدای حزین ناله ی مادری را میشنود که برای پسرش حسین(ع) میخواند : غریب مادر ...حسین.

دست خودم نیست دوستان،

هربار که مختارنامه تمام میشود و این مادر بوشهری ، لالایی مادرانه ی یک مادر داغدیده را ساز میکند ، سوز دلم به هوا میرود.

مختارنامه را تقریبا با اشک به پایان میبرم ، چرا که هر قسمت آن برایم با گودال قتلگاه تمام میشود.

لا یوم کیومک یا اباعبدالله.