اینروزها که حال و هوای پیاده روی به کربلا برپاست و صدها هزار نفر با عبور از مرز عراق در کمال آرامش در این مسیر روانند مرتباً بیاد شهیدانی میافتم که در حسرت رسیدن به تربت حسین (ع) بر زمین افتادند و «یاحسین» آخرین کلامشان بود.( هرچند اکنون در عالم برزخ نزد مولایشان روزی خوارند)
نمی دانم آنان که موکب به موکب در این جاده ره می پیمایند بیاد شهیدان به خون خفته ی 8 سال دفاع مقدس هستند؟
من معتقدم سفره زیارت امروز را آنان پهن کردند و این امنیت راه، مربوط به راهی است که آنان پیمودند.
بی انصافی است وقتی در موکبها استراحت میکنیم و پاهایمان را میشویند و سفره داریمان را میکنند یادمان برود که سفره داران حقیقی اربعین امسال شهدای 8 سال دفاع مقدس اند.
کم نبوده اند شهیدانی که گاهی حسرت زیارت مولایشان حسین (ع) را نزد همرزمانشان برزبان آورده اند و عطش بوسیدن ضریح شش گوشه ی ذبیح الله الاعظم را آشکارا نجوا کرده اند بنحوی که با خواندن این پُست، میدانم که برخی از رزمندگان و ایثارگران زنده و حاضر ما خاطراتی در این خصوص در ذهنشان کلید میخورد.
خواستم بگویم دوستانی که شرف حضور در حرم مولا را پیدا میکنند یادشان باشد که از صدقه سر چه کسانی به این شرافت رسیده اند.
آنانکه با حاج صادق میخواندند :
سوی دیار عاشقان
سوی دیار عاشقان
به کربلا میرویم
به کربلا میرویم
صدالبته رزمندگان حی و حاضر نیز شک نکنند که در ثواب زیارت میلیونها زائر پسر فاطمه (س) شریکند.
